Θα τους συναντήσεις σίγουρα στο δρόμο για το Σαντιάγο. Αρκεί να ακολουθήσεις τα σημάδια που θα βρεις παντού στο δρόμο
Θα τους αναγνωρίσεις, το δίχως άλλο, από τα χαρακτηριστικά τους σακίδια, τα μπατόν και το ιερό κοχύλι.
Οι αφορμές μπορούν να είναι πολλές: η παρέα, η περιπέτεια, η φύση, η γαλήνη της ψυχής.
Ο σκοπός όμως είναι πάντα ο ίδιος. Να ολοκληρώσεις το προσκύνημα, να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής. Εκεί σε περιμένει ο Άγιος. Στο μέσο του καθεδρικού, σήμα κατατεθέν όλης της πόλης.
Ο δρόμος δεν είναι ένας. Ο γαλλικός, ο μεγαλύτερος και πιο φημισμένος, ξεκινά από τη γαλλική πλευρά των Πυρηναίων και καταλήγει στο Santiago μετά από 780 χιλιόμετρα πορείας. Οι άλλες διαδρομές, μοιάζουν με τους παραποτάμους που κάποια στιγμή συνδέονται με τη κεντρική αρτηρία.
Οι θρύλοι λένε ότι τα παιδιά του Ζεβεδαίου, χώρισαν τους δρόμους τους ώστε να διαδώσουν τη διδασκαλία του Ιησού. Ο Ιωάννης τράβηξε ανατολικά προς τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος δυτικά προς την Ιβηρική. Λένε ακόμη ότι ο Ιάκωβος πέρασε πολλά χρόνια διδάσκοντας στην Ιβηρική πριν γυρίσει και μαρτυρήσει στην Ιερουσαλήμ. Αργότερα οι μαθητές του μετέφεραν το ακέφαλο σώμα του και το έθαψαν κάπου στη Βόρεια Ισπανία.
Εκεί ξεχάστηκε για πάρα πολλά χρόνια, ώσπου ο Πελάγιος ένας ερημίτης , ανακάλυψε τα ιερά λείψανα τον 9ο αιώνα. Ο Αλφόνσος ο Β, βασιλιάς των Αστούριας τότε, μετέφερε τα οστά του Αγίου στο Σαντιάγο, χτίζοντας προς τιμήν του έναν μικρό ναό. Έτσι ο Αλφόνσο έγινε ο πρώτος προσκυνητής και το προσκύνημα το τρίτο πιο ιερό μαζί με την Ιερουσαλήμ και τη Ρώμη.

Ο Αλφόνσος ο Β, Βασιλιάς των Αστούριας
Τα πράγματα είναι πολύ απλά, παίρνεις το σακίδιο σου και ακολουθείς τη διαδρομή.
Θα συναντήσεις πολλούς προσκυνητές στην πορεία. Με κάποιους θα πιάσεις κουβέντα και θα ακούσεις την ιστορία τους.
Θα περάσεις από ωραία σκιερά μονοπάτια, από βοσκοτόπια, από πόλεις και πολλά χωριά.
Αν σε τρομάζει η απόσταση μπορείς να σταματήσεις και να συνεχίσεις αργότερα.
Αρκεί να σφραγίζεις τα διαβατήρια σου, από εκεί που περνάς, για να έχεις τα πειστήρια ότι πράγματι περπάτησες.
Σίγουρα θα χρειαστεί να ξεκουραστείς σε κάποιο πανδοχείο.
Το πρωί όμως θα πρέπει να συνεχίσεις τη διαδρομή.
Πριν μπεις στη πόλη, φυσικά και θα ανέβεις στο ύψωμα για να αγναυντέψεις από μακρυά τα καμπαναριά και να πάρεις κουράγιο για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.
Στο τέλος, κατάκοπος αλλά χαρούμενος που τα κατάφερες θα φτάσεις στη πλατεία και η ματιά σου θα γεμίσει από τη μεγαλοπρέπεια του ναού.
Τώρα, θα μπορέσεις επιτέλους να χαλαρώσεις και να χαρείς τις ομορφιές της πόλης. Το ταξίδι τελειώνει, αλλά η ανάμνηση της περιπέτειας θα σε συντροφεύει για πάντα.