Οι Προσκυνητές του Κομποστέλα

Θα τους συναντήσεις σίγουρα στο δρόμο για το Σαντιάγο. Αρκεί να ακολουθήσεις τα σημάδια που θα βρεις παντού στο δρόμο

 

 

 

 

 

 

 

Θα τους αναγνωρίσεις, το δίχως άλλο, από τα χαρακτηριστικά τους  σακίδια, τα μπατόν και το ιερό κοχύλι.

 

 

 

 

Οι αφορμές μπορούν να είναι πολλές: η παρέα, η περιπέτεια, η φύση, η γαλήνη της ψυχής.

Ο σκοπός όμως είναι πάντα ο ίδιος. Να ολοκληρώσεις το προσκύνημα, να φτάσεις στο τέλος της διαδρομής. Εκεί σε περιμένει  ο Άγιος. Στο μέσο του καθεδρικού, σήμα κατατεθέν όλης της πόλης.

Ο δρόμος δεν είναι ένας. Ο γαλλικός, ο μεγαλύτερος και πιο φημισμένος, ξεκινά από τη γαλλική πλευρά των Πυρηναίων  και καταλήγει στο Santiago μετά από 780 χιλιόμετρα πορείας. Οι  άλλες διαδρομές, μοιάζουν με τους παραποτάμους που κάποια στιγμή συνδέονται με τη κεντρική αρτηρία.

Οι θρύλοι λένε ότι τα παιδιά του Ζεβεδαίου, χώρισαν τους δρόμους τους ώστε να διαδώσουν τη διδασκαλία του Ιησού. Ο Ιωάννης τράβηξε ανατολικά προς τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος δυτικά προς την Ιβηρική. Λένε ακόμη ότι ο Ιάκωβος πέρασε πολλά χρόνια διδάσκοντας στην Ιβηρική πριν γυρίσει και μαρτυρήσει στην Ιερουσαλήμ. Αργότερα οι μαθητές του μετέφεραν το ακέφαλο σώμα του και το έθαψαν κάπου στη Βόρεια Ισπανία.

Εκεί ξεχάστηκε για πάρα πολλά χρόνια, ώσπου  ο Πελάγιος ένας ερημίτης , ανακάλυψε τα ιερά λείψανα τον 9ο αιώνα.  Ο Αλφόνσος ο Β, βασιλιάς των Αστούριας τότε,  μετέφερε τα οστά του Αγίου   στο Σαντιάγο, χτίζοντας  προς τιμήν του έναν μικρό ναό. Έτσι ο Αλφόνσο έγινε ο πρώτος προσκυνητής και το προσκύνημα το τρίτο πιο ιερό μαζί με την Ιερουσαλήμ και τη Ρώμη.

Ο Αλφόνσος ο Β, Βασιλιάς των Αστούριας

Τα πράγματα είναι πολύ απλά, παίρνεις το σακίδιο σου και  ακολουθείς τη διαδρομή.

Θα συναντήσεις πολλούς προσκυνητές στην πορεία. Με κάποιους θα πιάσεις κουβέντα και θα ακούσεις την ιστορία τους.

Θα περάσεις από ωραία σκιερά μονοπάτια, από βοσκοτόπια, από πόλεις και πολλά χωριά.

Αν σε τρομάζει η απόσταση μπορείς να σταματήσεις και να συνεχίσεις αργότερα.

Αρκεί να  σφραγίζεις τα διαβατήρια σου, από εκεί που περνάς,  για να έχεις τα πειστήρια ότι πράγματι περπάτησες.

Σίγουρα θα χρειαστεί να  ξεκουραστείς σε κάποιο πανδοχείο.

Το πρωί όμως θα πρέπει να συνεχίσεις τη διαδρομή.

Πριν μπεις στη πόλη,  φυσικά και θα  ανέβεις στο ύψωμα για να αγναυντέψεις από μακρυά τα καμπαναριά και να πάρεις κουράγιο για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.

 

 

Στο τέλος, κατάκοπος αλλά χαρούμενος που τα κατάφερες θα φτάσεις στη πλατεία και η ματιά σου θα γεμίσει από τη μεγαλοπρέπεια του ναού.

Τώρα, θα μπορέσεις επιτέλους να χαλαρώσεις και να χαρείς τις ομορφιές της πόλης. Το ταξίδι τελειώνει, αλλά η ανάμνηση της περιπέτειας θα σε συντροφεύει για πάντα.

Advertisements

Τα μυστήρια της Ελευσίνας

Βολτάρουμε στο χώρο και στο χρόνο της γνωστής  άγνωστης Ελευσίνας και διαβάζουμε την ιστορία μέσα από τα μνημεία της, αλλά και τις μνήμες που με μεράκι προσπαθούν να διασώσουν οι σημερινοί κάτοικοι της. Στην Ελευσίνα το αποτύπωμα της αρχαίας ιερής πόλης αλλά και της σύγχρονης μα παρηκμασμένης βιομηχανικής περιοχής είναι ιδιαίτερα ορατό. Αγαπημένη και Ιερή πόλη της Δήμητρας, Τελεστήριο των Ελευσινίων Μυστηρίων, καταληκτικός προορισμός της μεγαλύτερης πομπικής οδού της αρχαιότητας, η πόλη  πέφτει σε αφάνεια για 14 περίπου αιώνες.

Η απελευθέρωση από τους Οθωμανούς βρίσκει τη περιοχή αραιοκατοικημένη με μικρά αρβανιτοχώρια. Η διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου και η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα προσελκύει τα βλέμματα Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών από τη Ρουμανία, αλλά και νέων επιστημόνων που έχουν σπουδάσει κυρίως στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης οι οποίοι ιδρύουν σταδιακά το νεώτερο βιομηχανικό πόλο της Αττικής μετά τον Πειραιά και το Λαύριο.

Στην περιοχή υπάρχουν πευκοδάση πλούσια σε ρητίνη, ασβεστολιθικά πετρώματα και πηλώδη εδάφη ικανά για τον εφοδιασμό της βιομηχανίας με πληθώρα πρώτων υλών. Δίπλα στις αρχαιότητες  το 1872, ξεπροβάλει το πρώτο εργοστάσιο ελαιουργίας και διακρίνεται για το  εξαιρετικό ελαιόλαδο του στη Διεθνή Έκθεση Παρισίων. Το εργοστάσιο εξελίσσεται σε σαπωνοποιείο και παράγει πράσινο σαπούνι τύπου Μασσαλίας,  πυρηνέλαιο, γλυκερίνη, βαμβακέλαιο.

 Tα σαπούνια εξάγονταν σε ιδιαίτερες συσκευασίες και θεωρούνται είδη πολυτελείας

Το 1898 ιδρύεται η Οινοποιητική και Οινοπνευματική Εταιρεία Χαρίλαου και Σια που μετεξελίσσεται στην Ανώνυμο Ελληνική Εταιρεία Οίνων και Οινοπνευμάτων, Βότρυς

το χημικό εργοστάσιο Χρωμάτων και Βερνικιών ΙΡΙΣ του Μενέλαου Σακελλαρίου

η Οινοπνευματοποιία ΚΡΟΝΟΣ

προσελκύοντας ακόμη περισσότερο τη βαριά βιομηχανία κι έτσι ιδρύεται στην περιοχή η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ

Οι εργαζόμενοι είναι φτωχοί βιοπαλαιστές της γειτονιάς και το ποδήλατο γίνεται το κύριο μεταφορικό μέσο από και προς το εργοστάσιο

ενώ δημιουργούνται οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί εργατών.

Το 1955 ιδρύεται  στην παραλία της Ελευσίνας, δίπλα στα εργοστάσια, ΚΡΟΝΟΣ και ΙΡΙΣ το εργοστάσιο της Ελαιουργικής, που έμελλε να είναι το μακροβιότερο στο είδος του. Εκτός από λάδια, παρήγαγε επίσης ελιές, τουρσιά, μαγειρικά λίπη και βούτυρα και 1500 τόνους σαπούνι ετησίως. Το Εργοστάσιο σήμερα έχει καταστραφεί ολοσχερώς εκτός από ένα μικρό διατηρητέο κτίριο το οποίο μάλλον ανήκε στο προυπάρχον σαπωνοποιείο Χατζημελέτη-Χατζηλία του 1891.

Μια άλλου είδους βιομηχανική μονάδα, δραστηριοποιήθηκε επίσης στη περιοχή το Ελληνικό Πυριτιδοποιείο και Καλυκοποιείο ΠΥΡΚΑΛ. H εταιρεία κατασκευάζει οβίδες και φυσίγγια με κύριο μέτοχο τον Πρόδρομο Μποδοσάκη. Την περίοδο της Κατοχής το εργοστάσιο καταστρέφεται και επαναλειτουργεί το 1951 με την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ.

Στάδια παραγωγής μιας σφαίρας

Όμως η πορεία του δεν είναι ικανοποιητική λόγω του ότι δεν υπάρχει ελεύθερη επιλογή όσον αφορά την αγορά και πώληση πολεμικού υλικού.Το 1982 η εταιρεία κρατικοποιείται. Σήμερα το εργοστάσιο παραμένει ανενεργό και βρίσκεται σε διαδικασία πώλησης σε ιδιώτη.

Το 1968 ο Γιάννης Λάτσης, αγοράζει τη ΘΕΟΔΩΛ μία μικρή εταιρεία πετρελαιοειδών του Πρόδρομου Μποδοσάκη και το 1971 εγκαινιάζει τα διυλιστήρια Ελευσίνας ΠΕΤΡΟΛΑ. Η εταιρεία συγχωνεύεται με τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ και το 2003 και εκσυγχρονίζεται πλήρως. Σήμερα αποτελεί μια από τις πιο σύγχρονες μονάδες διύλισης πετρελαίου παγκοσμίως.

 Εμβληματική φυσιογνωμία υπήρξε ο Στρατής Ανδρεάδης, εκ Χίου, ο οποίος ίδρυσε τα Ναυπηγεία Ελευσίνας τα οποία στήριξε με συμβάσεις ναυπήγησης για τον δικό του στόλο. Από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα έχουν περιέλθει δύο φορές στο κράτος και δύο φορές σε ιδιώτη. Σήμερα λειτουργούν υπό την ιδιοκτησία του ομίλου Ταβουλάρη.

Στα Ναυπηγεία έχουν κατασκευαστεί σκάφη δίωξης λαθρεμπορίας, κορβέτες για το Πολεμικό Ναυτικό και διάφορες βιομηχανικές κατασκευές για λογαριασμό του  ΟΛΘ, ΔΕΗ, ΟΣΕ

Η οικογένεια Αγγελόπουλου, ιδρύει  τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ, η οποία λειτουργεί ήδη από το 1925, ως παραγωγή και εμπορία ειδών σιδήρου. Στο τέλος της δεκαετίας του 50 και λόγω της αυξημένης οικοδομικής δραστηριότητας, οι απαιτήσεις σε χάλυβα αυξάνονται και η επιχείρηση αποφασίζει την καθετοποίηση της δραστηριότητας, θέτοντας σε λειτουργία την πρώτη υψικάμινο το 1961 και ξεκινώντας την παραγωγή χυτοσιδήρου και χάλυβα από σιδηρομετάλλευμα. Σήμερα το εργοστάσιο στην Ελευσίνα βρίσκεται σε παραγωγική αδράνεια.

Η ανακοίνωση της ανακήρυξης της Ελευσίνας ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2021, βρίσκει τους κατοίκους της πόλης αντιμέτωπους με το ερώτημα για το ποιο θα είναι τελικά το μέλλον της πόλης. Οι βιομηχανίες για περισσότερο από έναν αιώνα εκμεταλλεύτηκαν αφειδώς το  φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα σήμερα η ατμοσφαιρική ρύπανση και η οικολογική υποβάθμιση σε συνδυασμό με αρκετά παροπλισμένα πλοία και κουφάρια εργοστασίων να είναι οφθαλμοφανή. Το στοίχημα για οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη για μια πόλη που ταλαντεύεται ανάμεσα στο βιομηχανικό και πολιτιστικό παρελθόν της βρίσκεται μπροστά μας.

Το ρημαγμένο εργοστάσιο της οινοπνευματοποιίας Κρόνος, μοναδικό δείγμα μεσοπολεμικής βιομηχανικής αρχιτεκτονικής

Πληροφορίες κειμένου:  Άνθρωποι και Εργοστάσια ( η έκθεση θα επαναλειτουργήσει το καλοκαίρι του 2017).

Black Forest and the Lakes

Γύρω στις 10 λίμνες μπορεί κανείς να συναντήσει μέσα στον Μέλανα Δρυμό.

Βέβαια, λίγες από αυτές είναι φυσικές. Οι περισσότερες δημιουργήθηκαν από υδροηλεκτρικά φράγματα, κάποιες άλλες από φράγματα που χτίστηκαν ως αντιπλημμυρική προστασία. Κάποιες είναι πολύ γνωστές όπως η λίμνη Titisee. Κάποιες άλλες, αποτελούν μυστικό ανάμεσα στους μυημένους.

Μια  από αυτές είναι η λίμνη Schlüchsee.

Το πλεονέκτημά της είναι ότι ο σταθμός του τρένου είναι ακριβώς πάνω στη λίμνη κι ότι εκεί μπορείς να φτάσεις κάνοντας μια απολαυστική διαδρομή με το τοπικό τρένο μέσα από τον Μέλανα Δρυμό. Στη διαδρομή το τρένο συναντά γραφικά χωριουδάκια, μονοπάτια πεζοπορίας, πανύψηλα έλατα του δάσους, περνά δίπλα από την ψηλότερη κορφή του μαύρου δάσους, το Feldberg, 1493 μέτρα, πριν φτάσει στη λίμνη.

Η λίμνη είναι η μεγαλύτερη του Μέλανα Δρυμού με μήκος περίπου 7 χιλιόμετρα  και πλάτος 1,4. Οι Γερμανοί έρχονται τα καλοκαίρια στη λίμνη για κολύμπι,  βαρκάδα

ή θαλάσσιο ποδήλατο

Καθώς δεν θα υποστήριζα ότι είναι το ιδανικό μέρος για κολύμβηση, εναλλακτικά μπορεί να κάνει κανείς βόλτα στο μονοπάτι δίπλα στις γραμμές του τρένου,

ή να ανηφορίσει στο γειτονικό χωριουδάκι

ή απλά να σταματήσει και να ατενίσει τη γαλήνη της λίμνης

Τα 101 μπαλόνια της Καππαδοκίας

Η επιχείρηση ‘Αερόστατα’ στην Καππαδοκία, ξεκινάει χαράματα, όταν το μίνι βαν της εταιρείας, μας παραλαμβάνει νυσταγμένους και κάπως μαγκωμένους από την είσοδο του ξενοδοχείου.
Όταν φτάνουμε, στη κοιλάδα και αφού έχουμε ήδη πιει  καφέ με ζεστά ψωμάκια μπας και ξενυστάξουμε, η ομάδα  έχει  ήδη αρχίσει την προετοιμασία για την πτήση.

Σε πολύ λίγο όλη η κοιλάδα  γεμίζει με μικρές-μικρές λάμψεις από τα αερόστατα που ετοιμάζονται για απογείωση

Το δικό μας αερόστατο, σηκώθηκε πρώτο και στην αρχή μόνο λίγα είναι στον ουρανό.

Πολύ γρήγορα, όμως, από παντού άρχισαν να ξεπροβάλλουν μπαλόνια

και σε λίγη ώρα είχε γεμίσει ο τόπος,

ενώ σιγά, σιγά άρχιζε να εμφανίζεται ο ήλιος

και να γεμίζει με φως τον ουρανό

και τα μπαλόνια να γίνονται ολοένα και περισσότερα, τριγύρω.

Εμείς, πετώντας στους εφτά ουρανούς, θαυμάζουμε με ορθάνοιχτα μάτια την κοιλάδα κάτω από τα πόδια μας

την ώρα που από δίπλα μας περνούν χρωματιστά  μπαλόνια, άλλα πιο ψηλά

και άλλα πιο χαμηλά

 

Την ίδια ώρα, η ομάδα υποστήριξης από το έδαφος, μας παρακολουθεί συνεχώς με τα αυτοκίνητα.

Πολύ γρήγορα όμως, ο πιλότος μας, μας ενημερώνει ότι πλησιάζει η ώρα της προσγείωσης και το μπαλόνι μας θα αρχίσει να ξεφουσκώνει

 

 

και μας προειδοποιεί να κρατηθούμε γερά, γιατί θα τρανταχτούμε όταν το καλάθι ακουμπήσει στο έδαφος.

Κι αφού το μπαλόνι μας ξεφούσκωσε για τα καλά

 

γιορτάζουμε γεμάτοι χαρά την περιπέτειά μας με ένα ποτήρι σαμπάνια.

 

Ένα χωριό που το λένε Σίλλη

Η Σίλλη, ήταν κάποτε μια Ελληνική κωμόπολη, τουλάχιστον μέχρι την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών, το 1924 .Οι κάτοικοί της, Έλληνες Καππαδόκες,  έχαιραν ιδιαίτερων προνομίων και διέσωσαν ένα ιδιόμορφο ελληνικό γλωσσικό ιδίωμα που δεν απαντάται πουθενά αλλού στον ελληνόφωνο κόσμο.

Σήμερα η Σίλλη, είναι ένα πανέμορφο χωριό, περίπου  8 χιλιόμετρα, από το Ικόνιο, η οποία διατηρεί σχεδόν ανέπαφα τα σημάδια από το βυζαντινό παρελθόν της.

Όταν βρεθείς στη Σίλλη, είναι αδύνατον να παραλείψεις να επισκεφτείς τον ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Λέγεται, ότι χτίστηκε από την Αγία Ελένη, η οποία βρέθηκε στη Σίλλη, το 327, καθ’ οδόν προς τα Ιεροσόλυμα. Ο ναός  γιόρταζε κάθε χρόνο στις 8 Νοεμβρίου, μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή και οι κάτοικοι των ονόμαζαν ‘μεγάλη γκλησιά’. Στη συνέχεια εγκαταλείφτηκε και για πολλά χρόνια παρέμενε κλειστός.

Οι Τούρκοι όμως, έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται την αξία που προσδίδει το βυζαντινό παρελθόν της περιοχής στον τουρισμό τους κι έτσι πρόσφατα, ο ναός ανακαινίσθηκε,

με τη βοήθεια φωτογραφιών που συνέλεξε ο δήμαρχος της περιοχής

και σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.

 

Μόλις φτάσαμε στην είσοδο, μας ξεκλείδωσε την κεντρική πόρτα, ο ευγενικός φύλακας

και εμείς σταθήκαμε για αρκετή ώρα στο κεφαλόσκαλο, διαβάζοντας την επιγραφή στην είσοδο, η οποία είναι γραμμένη, στα καραμανλίδικα, τη διάλεκτο στην οποία οι τουρκικές λέξεις γράφονται με ελληνικούς χαρακτήρες.

Η Σίλλη σήμερα, ανακαινίζεται και ομορφαίνει,

ενώ σε όλο το χωριό φυτεύονται λουλούδια

Στη Σίλλη είδαμε πανέμορφα αρχοντικά

 

και περιποιημένα μαγαζάκια,

ήπιαμε το πιο γευστικό τσάι,

ενώ την ώρα που κάναμε τη βόλτα μας στο πάρκο,

είδαμε τα κορίτσια να παίζουν βόλευ στη αυλή του σχολείου,

και την ώρα που  τα φωτογραφίζαμε, τα αγόρια ζήλεψαν και αγκαλιάστηκαν για μία χαμογελαστή πόζα.

Πάμε μια βόλτα στο Ικόνιο;

Το Ικόνιο είναι ίσως η πιο αντιφατική πόλη της Τουρκίας. Έδρα του Τουρκικού Ισλάμ έχει τη φήμη βαθιά θρησκευόμενης και συντηρητικής πόλης. Στο Ικόνιο η μαντήλα και η παραδοσιακή μακριά καπαρντίνα για στις γυναίκες είναι σχεδόν ο κανόνας, ενώ η κατανάλωση αλκοόλ επισήμως απαγορεύεται. H πόλη εξάλλου έδωσε στον Ερντογάν ποσοστό 65 % στις τελευταίες εκλογές, ενώ ο Αχμέτ Νταβούτογλου είναι γέννημα αυτής της πόλης.

 

Στο Ικόνιο έζησε και στροβιλίστηκε σε πνευματική έκσταση το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ο ιδρυτής του τάγματος των Σούφι, Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί. Σε κεντρικό σημείο της πόλης βρίσκεται το μαυσωλείο που εγέρθηκε προς τιμήν του, στο χώρο του τεκέ του τάγματος.  O πράσινος τρούλος του  έχει κατασκευαστεί εξ ολοκλήρου με τυρκουάζ  από το Ισφαχάν.

 

Η σαρκοφάγος του Μεβλανά, καλύπτεται από μπροκάρ ύφασμα, πάνω στο οποίο είναι κεντημένοι με χρυσό, στίχοι από το κοράνι. Ο πραγματικός νεκρικός θάλαμος βρίσκεται ακριβώς από κάτω.

Ο σουφισμός απαγορεύτηκε στην Τουρκία το 1925, με διάταγμα του Ατατούρκ και το μαυσωλείο μετατράπηκε σε μουσείο. Παρά την απαγόρευση το τάγμα εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα στην Τουρκία. Στον τεκέ δίπλα στο μαυσωλείο, κέρινα ομοιώματα αναπαριστούν τη καθημερινότητα των μελών του τάγματος.

Το Ικόνιο σήμερα, είναι μια σύγχρονη, βιομηχανική πόλη, που ακροβατεί ανάμεσα στις παραδόσεις του Ισλάμ και στις φρέσκες ιδέες που φέρνουν μαζί τους οι φοιτητές που καταφθάνουν από όλη τη χώρα.

 

Στο Ικόνιο τα εμπορικά καταστήματα είναι όλα ανοικτά μέχρι αργά, περίπου μέχρι τις 11 το βράδυ και η πόλη σφύζει από ζωή. Η ρυμοτομία της πόλης είναι υποδειγματική, φαρδιοί δρόμοι, πλατιά, δεντροφυτεμένα διαζώματα, αστική συγκοινωνία όλων των ειδών, λεωφορεία, ντολμούζ, ταξί και ένα ολοκαίνουργιο τραμ.

Αλκοόλ δεν σερβίρεται σε κανένα εστιατόριο, καφετέρια και ξενοδοχείο στη πόλη, εξάλλου μπαρ δεν υπάρχουν. Πιστεύεται όμως και μάλλον είναι αλήθεια ότι, η κατανάλωση αλκοόλ, ιδιωτικά, είναι η μεγαλύτερη όλης της χώρας.

Από πολλά σημεία όμως, κρυμμένα μέσα σε ορόφους πολυκατοικιών, ακούγεται εκκωφαντική μουσική και αναβοσβήνουν φωτορυθμικά φωτάκια.

 

Η πόλη είναι γεμάτη τεράστιες πλατείες,  με εκατοντάδες λουλούδια και πολύχρωμα συντριβάνια.

Οι οικογένειες κάθονται στο γκαζόν και τα μικρά παιδιά παίζουν τριγύρω, ενώ η νεολαία πίνει τσάι, καφέ ή τρώει παγωτό στα στέκια της πόλης.

Την ίδια ώρα κάποιο προσεύχονται στο τζαμί.

Ικόνιο, μια μεγαλούπολη σε οικονομική έκρηξη, φοιτητούπολη, σύγχρονη και ταυτόχρονα σούπερ παραδοσιακή, μυστηριακή, μια πόλη που εξάπτει την περιέργεια και το ενδιαφέρον του ταξιδευτή.

Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων, ένα βιβλίο και η Τσετσενία.

Για την Τσετσενία λίγα πράγματα είναι ευρύτερα γνωστά. Ακόμη λιγότερα δε, για τη σκληρή και αιματηρή πρόσφατη ιστορία της. Συγκεχυμένες πληροφορίες είχαν φτάσει στα αυτιά μου όλα αυτά τα χρόνια. Η κατάληψη του θεάτρου της Μόσχας από τους Τσετσένους αυτονομιστές και η τραγική κατάληξή του καθώς και η ομηρία των μαθητών στο σχολείο του Μπεσλάν, είναι δύο από τις ιστορίες που καθιστούν τη Τσετσενία, συνώνυμο του τρόμου.

Οι Τσετσένοι μισούν τους Ρώσους. Το 1942, ο Στάλιν, εκτοπίζει σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό της Τσετσενίας στις Σιβηρικές στέπες, κάτω από το  πρόσχημα ότι ήταν συνεργάτες των Ναζί. Στη συνέχεια, μεταφέρει Ρώσους εποίκους στη Τσετσενία, οι οποίοι οικοιοποιήθηκαν τις περιουσίες των Τσετσένων, Aργότερα, ο Χρουτσόφ μέσα στα πλαίσια της αποσταλινοποίησης της χώρας, επέτρεψε στους Τσετσένους, όσους είχαν απομείνει δηλαδή, να γυρίσουν στον τόπο τους και να βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με τους Ρώσους ΄καταπατητές’.

Το Γκρόζνυ, η πρωτεύουσα της Τσετσενίας, αναγεννημένο από τις στάχτες του

Μετά τη πτώση της ΕΣΣΔ και τη δημιουργία των νέων συνόρων, η Τσετσενία, αναζητά την απόσχισή της από τη Ρωσία και ιδρύεται η Τσετσενική Δημοκρατία της Ιτσκερίας, γεγονός που εξοργίζει τον Γιέλτσιν και ξεκινά ο πρώτος ρωσο-τσετσενικός πόλεμος στις αρχές του 1994.  Οι Ρώσοι κατεβάζουν στη Τσετσενία ολόκληρη την πολεμική τους μηχανή, αλλά οι αντάρτες Τσετσένοι, τους προκαλούν τεράστιες καταστροφές και αναγκάζουν τον Γέλτσιν να υπογράψει συνθήκη ειρήνης.

H οικονομία της χώρας ήταν κατεστραμμένη και οι απαγωγές έγιναν η κύρια πηγή ανταλλαγής χρήματος στη χώρα.

Το 1999, με αφορμή τη προσπάθεια της Τσετσενίας να εισβάλει στο γειτονικό Νταγκεστάν, ξεκινά ο δεύτερος πόλεμος με τη Ρωσία. H ντε φάκτο ανεξαρτησία τις περιοχής καταλύεται και η Τσετσενία γίνεται και πάλι τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.  Η δεύτερη και μεγαλύτερη σε διάρκεια πολεμική διαμάχη  έληξε τυπικά το 2009, αν και μέχρι σήμερα δεν έχουν σταματήσει τελείως οι σποραδικές ταραχές.

Αυτές λοιπόν, οι εν πολλοίς άγνωστες ιστορίες ενέπνευσαν τον Αnthony Marra και αποτέλεσαν τον ιστορικό καμβά πάνω στο οποίο χτίζει το μυθιστόρημα του.  Η ιστορία του βιβλίου εκτυλίσσεται ουσιαστικά σε 5 μέρες του 2004, αν και γίνονται πολλά χρονικά άλματα στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον. Οι ήρωες του,  απλοί πολίτες, γεμάτοι με τραύματα, σωματικά και ψυχικά προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα στη ζούγκλα και τη τρέλα του πολέμου, να επουλώσουν όσο γίνεται τις πληγές τους και να διατηρήσουν όσο είναι εφικτό τα ανθρώπινα συναισθήματά τους.

O Marra, βρέθηκε για σπουδές στην Αγ. Πετρούπολη  το 2006, λίγο μετά τη δολοφονία της δημοσιογράφου Anna Politkovskaya, μία από τους λίγους που βρισκόντουσαν συχνά στη Τσετσενία και αποκάλυπταν τις Ρωσικές βαρβαρότητες στη περιοχή.  Όπως είπα και στην αρχή, η προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ωμότητες στη περιοχή ήταν πολύ μεγάλη.

Στη πραγματικότητα, μόνο ένα βιβλίο για τη Τσετσενία, υπάρχει στα αγγλικά, το Ι am Chechen, του German Sandulaev, πέρα από τις αναφορές των δημοσιογράφων στους δύο πολέμους, οπότε το βιβλίο αυτό του Marra, στάθηκε η αφορμή για μελέτη της ιστορίας που μέχρι τώρα αγνοούσα.